ตอนที่ 74 : God never cry?
วันนั้นฝนไม่ตก...แต่มีเด็กชายเก็บพระเจ้าในชุดกันฝนได้จากทะเลที่เปียกปอน
เลโอเดินทอดสายตาไปตามทางเดินที่มีผู้คนพลุกพล่าน อากาศหนาวเย็นเพราะหิมะเพิ่งหยุดตก เด็กหนุ่มอมยิ้มแล้วย่ำเท้าไปบนพื้นหิมะขาวโพลน ย่านการค้ายังมีผู้คนจับจ่ายซื้อของกันอยู่เป็นจำนวนมากเพราะเป็นวันคริสต์มาสอีฟ
เขามองไปยังนาฬิกาบนฝาผนังของร้านค้า มันบอกเวลาสามทุ่มตรง ถ้าเป็นวันปกติแองเจคงกำลังเดินหาเหยื่อล้วงกระเป๋าอยู่แถว ๆ นี้ แต่เพราะวันนี้เป็นวันเฉลิมฉลองพวกเขาจึงหยุดออกหารายได้สองวันรวมพรุ่งนี้ด้วยอีกวันหนึ่ง
เลโอชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงพลุดังมาจากที่ไกล ๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นดูบนฟ้าก็พบประกายไฟหลากสีหลายรูปแบบแข่งกันอวดความงามก่อนจะดับหายไปเรื่อย ๆ ซ้ำไปซ้ำมา เด็กหนุ่มกระชับถุงใส่อาหารที่ซื้อมาจากตลาดให้แน่นขึ้นแล้วจึงเดินกลับบ้านอย่างไม่รีบร้อนนัก
คริสต์มาสงั้นหรือ...คงสักห้าปีได้แล้วที่เขาอยู่ร่วมกับแองเจ พวกเขาไม่เคยฉลองคริสต์มาสกันเลยสักครั้งเดียว ช่วงแรกยังลำบากอยู่ก็จริงแต่เมื่อสอนให้แองเจพูดจาและทำโน่นทำนี่ได้เหมือนคนปกติทั่วไปแล้วพวกเขาก็หารายได้ได้ง่ายขึ้น เมื่อต้นปีเขาก็เพิ่งย้ายจากห้องเช่าเล็ก ๆ มาเป็นห้องใหญ่ที่มีฮีทเตอร์กับแอร์พร้อม แถมยังมีครัวกับระเบียงเทียบชั้นคอนโดได้สบาย แองเจท่าทางดีใจมากเลยทีเดียว
เขาชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นร่างสูงโย่งที่คุ้นตากำลังยืนจดจ้องอยู่หน้าร้านอุปกรณ์เกี่ยวกับเทศกาล เลโอค่อย ๆ เดินเข้าไปดูด้วยความสงสัยก็พบแองเจกำลังยืนมองไปยังกระบะที่ขายต้นคริตส์มาสขนาดเล็กอยู่ และคงจะยืนอยู่นานแล้วสังเกตจากสีหน้าคนขายที่เหลือบมองมายังชายร่างสูงเป็นระยะ ๆ
"แองเจ" เขาส่งเสียงเรียกพร้อมกับเอื้อมมือไปแตะไหล่คนตรงหน้า ผู้ที่ถูกเรียกสะดุ้งเหมือนถูกไฟช็อต เลโอเห็นท่าทีเลิกลั่กเหมือนกำลังปิดบังอะไรสักอย่างแบบนั้นแล้วก็นึกขบขันในใจ
"ป...เปล่านะ ฉันรอนายตั้งนานก็เลยออกมาเดินเที่ยวนิดหน่อย" เด็กหนุ่มตัวสูงผอมรีบโบกมือปฏิเสธทั้งที่คู่สนทนายังไม่ทันได้ทักถามอะไร
"เข้าใจแล้ว ๆ" เลโอตอบรับอย่างขอไปทีก่อนจะชะโงกหน้าไปดูต้นคริสต์มาสสูงแค่ประมาณฟุตหนึ่งนั้น ราคาของมันไม่ได้แพงอะไรนัก
"ถ้าขนาดนี้ล่ะก็ยังพอเอาไปตั้งในห้องได้นะ" เขาเอ่ยก่อนจะเลือกอันหนึ่งในกล่องให้คนขายคิดเงิน "นี่ เลือกของประดับด้วยสิ"
"อ๊ะ" แองเจโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงดีอกดีใจแล้วรีบเดินไปเลือกของแต่งต้นคริสต์มาสทันทีราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ เลโอจึงเข้าไปช่วยเลือกด้วยนิดหน่อย เจ้าของร้านห่อของประดับใส่ถุงกระดาษแล้วส่งให้ลูกค้าทั้งสองด้วยความรวดเร็ว
แองเจช่วยถือของทั้งหมดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มราวกับเด็ก ๆ รอบข้างมีเสียงเพลงต้อนรับวันคริสต์มาสดังแว่วมาเป็นระยะ พวกเขาเดินกลับบ้านด้วยกันขณะที่ละอองหิมะเริ่มโปรยปรายมาจากฟากฟ้าอีกครั้ง กลายเป็นไวท์คริสต์มาสที่ทุกสิ่งดูขาวโพลนไปหมด
เมื่อกลับมาถึงบ้านเด็กหนุ่มร่างสูงรีบแจ้นไปเปิดฮีทเตอร์ทันทีเพราะความหนาว เลโอหยิบต้นคริสต์มาสออกมาตกแต่ง แองเจเห็นเข้าก็รีบมาช่วยทำด้วยอีกคน ต้นคริสต์มาสเล็ก ๆ ในที่สุดก็มีแสงระยิบระยับออกมาเพราะหลอดไฟหลากสีที่ติดอยู่
แองเจไปเตรียมอาหารเพียงไม่นานก่อนจะยกมาที่โต๊ะโคทัตสึ อันที่จริงแล้วน่าจะเรียกว่าแค่เอาไปอุ่นเฉย ๆ เสียมากกว่า เลโอเปิดโทรทัศน์ดูรายการพิเศษต่าง ๆ บนโต๊ะมีหม้อไฟหม้อใหญ่ให้บรรยากาศของปีใหม่มากกว่าคริสต์มาสเสียอีก
ทานไปได้พียงครู่เดียวเลโอก็เอนตัวลงไปนอนซุกใต้โต๊ะที่คลุมผ้าห่มเอาไว้ แองเจที่กำลังเคี้ยวอาหารจนแก้มตุ่ยรีบหันไปมองด้วยความตกใจ
"อิ่มแล้วหรือ แต่ว่า...เยอะขนาดนี้ฉันกินคนเดียวไม่หมดหรอกนะ" หนุ่มตัวสูงรีบโวยเพราะเลโอดันซื้อเครื่องหม้อไฟมาเยอะเหมือนจะทานกันสี่ห้าคน ต่อให้ปกติเขาจะทานเยอะยังไงก็ทานคนเดียวไม่หมดหรอกน่า
"ทานไม่หมดก็เหลือไว้น่ะแหละ หิวแล้วค่อยทานต่อก็ได้" เลโอตอบก่อนจะซุกตัวเข้าไปในความอุ่นใต้โต๊ะราวกับแมวขี้เกียจ แองเจจึงกินต่อจนอิ่มแล้วลงไปนอนบ้าง ภายนอกมีหิมะตกเบา ๆ อยู่อย่างเงียบงัน ชายหนุ่มร่างสูงยืดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มจนเท้าโผล่ออกมาอีกด้าน
ในความเงียบนั้นเลโอลุกขึ้นแล้วลงไปนอนเบียดข้าง ๆ เพื่อนร่วมห้อง เขาหยิบถุงกระดาษถุงหนึ่งมาให้ แองเจรับไปแกะดูทั้งที่อยู่ในท่านอน
"ถุงมือหรือ" ชายหนุ่มทำหน้านิ่งเป็นปกติแต่อมยิ้มเล็กน้อย แองเจหยิบถุงมือหนังออกมาลองสวม ที่เลโอซื้อให้คงเพราะเห็นว่ามือของเขาใหญ่ขึ้นจนถุงมือคู่เก่าเล็กไปหน่อยเสียแล้ว
"พอดีเลย ขอบคุณนะ" แองเจตอบรับ เลโอที่นอนคว่ำอยู่ข้าง ๆ หันมายิ้มให้แล้วขยับตัวเอามือข้างหนึ่งมาจับไว้ที่อกของแองเจ ริมฝีปากอุ่นของเลโอประทับลงที่ข้างแก้มของชายหนุ่มร่างสูงอย่างแผ่วเบา แต่ปลายจมูกที่เย็นเฉียบนั้นกลับทำให้แองเจจั๊กจี้จนต้องเอียงคอหนีไป
"อย่าล้อเล่นแบบนี้สิ ฉันไม่ชอบ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังมือก็ผลักเลโอออกจากตัวด้วย แองเจเผลอสบตาเข้ากับดวงตาสีฟ้านั้นจนตัวเองนึกหวั่นใจไปว่าพูดแบบนี้จะทำให้เลโอเสียใจหรือเปล่า ทว่าเด็กหนุ่มร่างเล็กก็นอนคว่ำซบหน้าลงกับพื้นเช่นเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"เลโอ..." แองเจพูดเสียงค่อยแล้วกุมมือของเลโอเอาไว้ข้างหนึ่ง "นายจะอยู่กับฉัน...ตลอดไปหรือเปล่า"
"...โลกนี้ไม่มีอะไรง่ายดายแบบนั้นหรอก" เลโอตอบนิ่ง ๆ เหมือนพูดจาตามปกติ แองเจนิ่งงันกับคำตอบจนไม่อาจจะพูดอะไรต่อไปได้ เขาเบือนหน้าหนีไปอีกทางหนึ่งแต่มือยังจับมือเลโอเอาไว้แน่น
วินาทีที่ได้ยินคำตอบนั้นเขารู้สึกราวกับหัวใจกำลังบิดตัวแล้วถูกความมืดกลืนกินเข้าไป...แองเจรู้สึกร้อนที่ขอบตาเหมือนน้ำตากำลังกลั่นตัวออกมาจากข้างใน เลโอเข้ามาเบียดตัวเขามากขึ้น อีกครั้งที่ริมฝีปากนั้นจุมพิตไปตามซอกคอของเขา
"อย่า!" แองเจสะบัดหน้าออกโดยที่ไม่มองหน้าผู้กระทำ แม้แต่มือก็ปล่อยมือจากกันไปด้วย เด็กหนุ่มร่างเล็กขยับตัวออกจากโต๊ะอีกเล็กน้อยแล้ววางแขนคร่อมตัวอีกฝ่ายเอาไว้ ทว่าแองเจก็ยังเอาแขนกันเอาไว้อยู่ดี
"กลัวอะไรหรือ" เลโอกระซิบเสียงค่อย "กลัวว่า...ฉันจะทำกับนายอย่างที่คนอื่นทำ จากนั้นก็หายไปจากชีวิตของนายอย่างนั้นสินะ ไม่เชื่อใจฉันขนาดนั้นเลยหรือ"
แองเจไม่ตอบแต่กลับคลายมือลง เลโอจึงค่อย ๆ ถอดเสื้อของแองเจออกก่อนจะไล่ลิ้นจากซอกคอลงมาผ่านแผงอกมาถึงหน้าท้อง ชายร่างสูงสะดุ้งเฮือกแล้วเกร็งไปทั้งตัว เขาเริ่มสะอื้นไห้แบบกลั้นเสียง ในขณะที่ร่างกายถูกปลุกอารมณ์ด้วยริมฝีปากอุ่นและปลายนิ้วที่เย็นเฉียบ