ตอนที่ 1เด็กใหม่หน้าใส
" นี่ๆ ยัยอ้อ รู้รึเปล่าเรื่องเด็กใหม่ห้องแปด น่ะ " เสียงเด็กสาวเจ้าของร่างสูงโปร่งในชุดนักเรียนมัธยมปลายดังมาจากประตูห้องเรียน ทำให้เพื่อนๆในห้องต้องหันไปหาเจ้าหล่อนกันเกือบหมด
" ไม่รู้ " เด็กสาวที่ถูกเรียกว่า อ้อ หรือทุ่งอ้อตอบสั้นๆอย่างไม่สนใจอะไร
" อะไร ข่าวออกจะดังนะ " เด็กสาวคนเดิมนั่งลงตรงข้ามกับทุ่งอ้อ
" ไม่สนใจเว้ย " ทุ่งอ้อหันหน้าหนี มือก็ถือนิตยสารไปอ่านด้วย
" สนใจหน่อยเถอะน่า เห็นว่าย้ายมาจากโรงเรียนเอกชน โรงเรียนเดิมของแกเลยนะ " หนูน้ำยังคงคะยั้นคะยอเพื่อนสาวอยู่อย่างนั้น จนเด็กสาวมีความรู้สึกรำคาญ
" นี่ยัยน้ำ! แกคิดว่าเขาน่าจะเป็นเพื่อนเก่าของฉันอย่างนั้นสินะ เสียใจย่ะ เพื่อนฉันย้ายไปเรียนที่อื่นกันหมดแล้ว " ทุ่งอ้อบอกไปตามความจริง หลังจากที่ต้องละสายตาจากนิตยสารวัยรุ่นสุดโปรด
" จริงอ่ะ ว้า เสียดายจัง " หนูน้ำทำท่าเสียดายบ่งบอกถึงความผิดหวัง แต่ถึงกระนั้น เด็กสาวก็ยังมีความพยายามที่จะพาเพื่อนไปดูเด็กใหม่ให้ได้ จนทุ่งอ้อต้องตัดความรำคาญ เดินตามเพื่อนไปดูเด็กใหม่ที่เพื่อนของเธออ้างว่า ตกเป็นข่าวดังจนได้
" โห...คนตรึมเลยว่ะอ้อ " หนูน้ำทำหน้ายุ่ง พลางคิดหาวิธีเข้าไปในห้องเรียน
" แสดงว่าดวงไม่สมพงศ์ กลับดีกว่า " ทุ่งอ้อทำท่าว่าจะเดินกลับ แต่หนูน้ำกลับดึงแขนไว้
" เรื่องอะไร อุตส่าห์มาถึงที่นี่แล้ว กลับไปง่ายๆได้ยังไงกันเล่า " ทุ่งอ้อก็เลยต้องอยู่ต่อ หนูน้ำชะเง้อมองหาใครคนนั้น ส่วนทุ่งอ้อก็ยืนรอแบบเซ็งๆ หันไปทางระเบียง ตาก็มองไปที่อาคารฝั่งตรงข้าม ใจก็คิดว่า ทำไมเธอจะต้องมากับหนูน้ำด้วยนะ กะแค่ผู้ชายคนเดียว มันจะอะไรกันหนักหนา เซ็งวุ้ย! ระหว่างที่ทุ่งอ้อกำลังรอหนูน้ำที่กำลังพยายามเบียดเสียดฝูงชนที่ออกันอยู่หน้าห้องเรียนนั้น นายเคนเพื่อนร่วมชมรมบาสเกตบอลก็เดินมาหาพอดี
" เฮ้ยอ้อ แกมาทำอะไรที่นี่วะ "
" อ้าวเคน มารอหนูน้ำน่ะ เห็นว่าจะมาดูเด็กใหม่ " ทุ่งอ้อหันไปตามเสียงนั้น แล้วจึงตอบคำถามออกมาเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
" เด็กใหม่ไหนวะ ใช่ไอ้ต้นข้าวรึเปล่า " เคนถามต่อ
" ต้นข้าว คนอะไร ชื่อแปลก ไม่รู้สิ ถ้านายต้นข้าวที่แกว่า เพิ่งย้ายมาจากโรงเรียนเก่าของฉัน แถมยังดังในกลุ่มสาวๆพวกนั้น ก็คงจะใช่ล่ะนะ " ทุ่งอ้อบุ้ยใบ้ไปที่หน้าห้องเรียน มอสี่จุดแปด ที่หนูน้ำกำลังหาทางมุดออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์หายใจ
" ว่าคนอื่นชื่อแปลก ชื่อแกก็แปลกเหมือนกันแหละ ก็มีอยู่คนเดียวนี่แหละ ที่มีคุณสมบัติตามที่แกว่าเป๊ะๆ นี่ไง " เคนเหน็บเพื่อนสาวที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะยกหัวแม่มือขึ้นมาแล้วทำท่าชี้ไปที่ข้างหลังของตัวเอง
ทุ่งอ้อค้อนเพื่อนแบบไม่จริงจังนัก เพราะรู้ว่าชื่อของตนแปลกจริงๆ และเพื่อนๆก็แซวอยู่บ่อยๆ จนรู้สึกชินๆไปเสียแล้ว ก่อนจะมองตามไปก็พบกับเด็กหนุ่มหน้าใสคนหนึ่ง รูปร่างสูงโปร่งแบบนักกีฬา ที่ยืนอยู่ข้างๆเขา
" นี่ นายต้นข้าวที่หนูน้ำอยากเห็น " เคนแนะนำ ทุ่งอ้อมองต้นข้าวอย่างพิจารณา ตี๋หล่อนี่เอง ทุ่งอ้อคิด มิน่าล่ะ ยัยน้ำถึงได้คะยั้นคะยอให้มาดูนัก ทุ่งอ้อตัดสินใจแนะนำตัวเอง ต้นข้าวก็เช่นกัน ทั้งสามพูดคุยได้สักพักหนึ่ง เสียงกริ่งหมดเวลาพักเที่ยงก็ดังขึ้น เหล่าสาวๆที่มุงกันหน้าห้อง มอสี่จุดแปด ต่างก็พากันแยกย้ายกลับห้องเรียนของตน รวมทั้งหนูน้ำเองด้วย ที่พาหน้าตามอมแมม หัวฟูกระเซิงมาที่ๆทุ่งอ้อยืนอยู่
" อย่างกับแมวคลุกฝุ่น หน้าก็เหมือนแมวอยู่แล้ว ยังทำตัวเป็นแมวอีก " เคนกัดหนูน้ำ หนูน้ำหันมาแยกเขี้ยวใส่ พลันสายตาก็เห็นต้นข้าว กำลังจะอ้าปากทักทาย แต่ทุ้งอ้อกลับลากแขนหนูน้ำไปที่ห้องน้ำตรงบันไดทางขึ้นเสียก่อน ท่ามกลางเสียงหัวเราะของนายเคน และรอยยิ้มขำๆของต้นข้าว
" แกจะลากฉันมาทำไมน่ะ ฉันกำลังจะได้คุยกับต้นข้าวอยู่แล้วเชียว " หนูน้ำบ่นกระปอดกระแปด ทุ่งอ้อมองเพื่อนรักอย่างเบื่อหน่าย
" แกก็ลองทัศนาสภาพของแกในกระจกก่อนสิ แล้วแกจะรู้ " หนูน้ำมองตัวเองในกระจก ก็แทบจะกรี๊ดแตก เพราะทรงผมที่เคยมัดรวบอย่างเรียบร้อยกลับกลายเป็นทรงสับปะรด ชี้ฟูแทบไม่เป็นทรง ใบหน้าที่ขาวใสกลับมีแต่ฝุ่นเปื้อนเต็มหน้าไปหมด
" เฮ้ย! นี่มันอะไรกันนี่ ผมฉัน หน้าฉัน " หนูน้ำโวยวาย
" เออ...ก็อย่างแกเห็นนั่นแหละ รีบๆจัดการกับตัวเองซะ ให้เวลาหนึ่งนาที " ไม่ต้องให้บอกซ้ำ หนูน้ำรีบล้างหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วควักเอาผ้าเช็ดหน้า พร้อมกับหวีสีชมพูลายหมีพูห์น่ารักออกมาจากกระเป๋ากระโปรงนักเรียน ชั่วนาทีนั้นผมที่เคยชี้ฟูก็กลับมาเรียบตรงสวยเหมือนเดิม หนูน้ำจัดการรวบผมเป็นทรงหางม้าสูง และผัดแป้งเด็กเคลือบใบหน้าขาวใสนั้น สุดท้ายก็สำรวจการแต่งกายของตนเอง เมื่อเห็นว่าเรียบร้อยดีแล้ว จึงชวนทุ่งอ้อกลับห้องเรียน
เด็กสาวทั้งสองรีบวิ่งกระหืดกระหอบกลับไปที่ห้องเรียน เพื่อให้ทันคุณครูอุษณีย์ ครูสอนวิชาภาษาไทยที่เฮี้ยบที่สุดในชั้นมอสี่ เมื่อไปถึงที่ห้องเรียน ก็พบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีเพื่อนๆอยู่ในห้องสักคน
" หายไปไหนกันหมดนะ " หนูน้ำทำหน้างง
" ดูที่บนกระดานสิ " ทุ่งอ้อชี้ให้ดูบนกระดาน
" คุณครูอุษณีย์ติดประชุม ให้ทุกคนไปที่ห้องสมุด ค้นคว้าเรื่อง ชนิดของคำ ส่งวันนี้ภายในสี่โมงเย็น...เจ้าจอม หัวหน้าห้องสุดสวย " ข้อความที่ปรากฏอยู่บนกระดานดำ ทำให้ทั้งสองสาวทราบเหตุผลของการหายตัวไปของเพื่อนร่วมห้องทุกคน ทั้งสองจึงไม่รอช้ารีบคว้ากระเป๋านักเรียนแล้วตรงไปที่ห้องสมุดทันที
ณ อาคารอเนกประสงค์ของโรงเรียน ที่ชั้นล่างเป็นโรงอาหารรองรับนักเรียนและคณะครูกว่าสามพันคน บนชั้นสองกับชั้นลอยฟ้าตรงชั้นสาม เป็นที่ตั้งของห้องสมุดของโรงเรียน ส่วนตรงชั้นสามเป็นหอประชุม หน้าอาคารมีป้ายขนาดใหญ่ติดตระหง่านไว้ด้วยอักขระตัวโตสวยงามว่า "ห้องสมุดกาญจนาภิเษก"
สองสาวรีบวิ่งขึ้นไปที่ชั้นสองอย่างเร่งด่วน เมื่อเอากระเป๋านักเรียนเก็บไว้ในล็อคเกอร์เรียบร้อยแล้ว ทุ่งอ้อและหนูน้ำรีบตรงดิ่งไปที่มุมสาระภาษาไทย ต่างก็ช่วยกันค้นหาหนังสือหลักภาษาไทย แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ นัยว่าเพื่อนๆคงหยิบไปกันหมดแล้ว
" ทำยังไงดีนี่ หนังสือหมดซะแล้ว " หนูน้ำกระซิบกับทุ่งอ้อ ทุ่งอ้อถอนหายใจออกมาอย่างผิดหวังเช่นกัน เด็กสาวเหลียวซ้ายแลขวามองไปรอบๆห้องสมุด ก็พบว่าเจ้าจอมกำลังกวักมือเรียกอยู่
" เจ้าจอมเรียกแน่ะ ไปกันเถอะ " ทุ่งอ้อคว้ามือของหนูน้ำไปที่โต๊ะที่อยู่ริมหน้าต่าง ตรงมุมอินเตอร์เน็ตซึ่งเจ้าจอมหัวหน้าห้องนั่งอยู่ที่นั่น
" ทำไมช้ากันจัง ดีนะที่ครูไม่เข้าสอนน่ะ " เจ้าจอมบ่น พลางยื่นหนังสือให้กับทุ่งอ้อเล่มหนึ่ง
" เอ้า! เห็นว่ามาช้าก็เลยเก็บไว้ให้เล่มหนึ่ง รีบๆทำเข้าล่ะ ส่งก่อนสี่โมงเย็นนะ " เจ้าจอมย้ำคำสั่ง สองสาวกระซิบขอบคุณ แล้วรีบลงมือทำงานโดยไม่ปริปากบ่นใดๆ
ที่ซุ้มเฟื่องฟ้าหน้าอาคารเรียนมัธยมปลาย ทุ่งอ้อกับหนูน้ำกำลังนั่งคุยกันเพลิน ท่ามกลางบรรยากาศที่ร่มรื่น
" วันนี้เป็นวันอะไรนะ คุณครูติดประชุมด่วนกันทุกคนเลย วิชาคณิตศาสตร์ก็ไม่ได้เรียน " หนูน้ำบ่นออกมา
" ชอบคณิตศาสตร์ขนาดนั้นเชียว " ทุ่งอ้อแกล้งถามทั้งๆที่รู้ว่าความจริงเป็นยังไง
" อันที่จริง ฉันก็ไม่ชอบเรียนคณิตศาสตร์เท่าไหร่หรอก ถ้าคุณครูสมชายที่สอนวิชาคณิตศาสตร์ไม่หล่อล่ะก็ ให้ตายก็ไม่บ่นหรอก จะดีใจด้วยซ้ำ "
" ย่ะ...เห็นใครหล่อก็กรี๊ดกร๊าดหมดแหละหล่อนน่ะ ไม่เว้นแม้แต่ครูบาอาจารย์ " ทุ่งอ้อหมั่นไส้ หนูน้ำค้อนปะหลับปะเหลือก
" แต่ชื่อสมชายนี่ รู้สึกจะเชยไปหน่อยนะว่าไหมทุ่งอ้อ หน้าตาออกจะหล่อ รูปร่างก็ดี เป็นนายแบบได้สบายเลยนะนั่นน่ะ " สองสาวหัวเราะกิ๊กออกมา
" แต่ก็ดีแล้วนี่ ไม่อย่างนั้นเราสองคนคงไม่ได้มานั่งตากอากาศแบบนี้หรอกนะ " ทุ่งอ้อพูดอย่างอารมณ์ดี เพราะนานๆทีจะได้มานั่งเล่นข้างล่างแบบนี้ หนูน้ำยิ้มรับหน้าบาน เด็กสาวมองไปรอบๆพลันสายตาก็ไปสะดุดที่ร่างสูงที่กำลังขับเคี่ยวกันอยู่ที่สนามบาสเกตบอล หนูน้ำมองอย่างไม่น่าเชื่อ
" นั่นมันต้นข้าวนี่นาทุ่งอ้อ " หนูน้ำอุทานด้วยความดีใจ เมื่อเห็นหนุ่มที่เธอปลื้มนักปลื้มหนา
" เหรอ " ทุ่งอ้อไม่รู้สึกยินดียินร้ายอะไร
" นี่เมื่อตอนพักกลางวัน เธอพูดอะไรกับต้นข้าวบ้างเหรอ " หนูน้ำย้อนถามถึงเหตุการณ์เมื่อก่อนบ่ายที่ผ่านมา ทุ่งอ้อมองหน้าเพื่อนสาว ก็พบสายตาอ้อนวอนที่แฝงด้วยความเจ้าเล่ห์อยู่ด้วย
" ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ทักทายตามประสาเพื่อนใหม่ และรู้ว่าจะเข้าชมรมบาสเกตบอลด้วย " ประโยคสุดท้ายนี่ทุ่งอ้อตั้งใจบอกให้ได้ยิน
" จริงๆเหรอ " หนูน้ำถามย้ำด้วยความตื่นเต้น
" อย่าบอกฉันนะว่าเธอชอบนายนั่นน่ะ แล้วพี่โอมล่ะ เธอเอาไปไว้ที่ไหน " ทุ่งอ้อถามถึงแฟนของหนูน้ำ
" โธ่!อย่าไปคิดอะไรมากสิ พี่โอมน่ะตัวจริง แต่ต้นข้าวน่ะอาหารตาย่ะ " หนูน้ำรีบปฏิเสธด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก
" ให้มันจริงอย่างนั้นเถอะ "
" เออ...ใช่ แล้วทุ่งอ้อจะเอายังไงกับชมรมบาสเกตบอลล่ะ สัญญากับพี่ไผ่ไว้ไม่ใช่เหรอเรื่องนี้น่ะ " หนูน้ำถามขึ้นมา
" ไม่รู้เหมือนกัน ก็คงจะไม่เล่นบาสฯแล้วล่ะ " ทุ่งอ้อตอบไม่เต็มเสียงนัก เพราะเสียดายเหมือนกันถ้าให้เลิกเล่นบาสเกตบอล แล้วก็พลอยนึกไปถึงคำสัญญาเมื่อสี่ปีก่อน ตอนที่เข้ามาเรียนที่โรงเรียนนี้ใหม่ๆ ที่ให้สัญญาว่าพอขึ้นมัธยมปลายแล้ว จะกลับไปเล่นเทควนโดอย่างจริงๆจังๆ ไม่เกเรอีกต่อไปแล้ว ระหว่างที่คิดอะไรเพลินๆก็ได้ยินเหมือนตะโกนให้หลบ พลันลูกบาสเกตบอลก็ลอยฉิวผ่านเด็กสาวทั้งสองคนไปอย่างเฉียดฉิว !
" เคร้ง! " เสียงลูกบอลกระทบกับประตูเหล็กที่เปิดทิ้งไว้กึ่งหนึ่ง สองสาวมองตามลูกบอลที่กลิ้งไปใกล้รถของคุณครูมาริสา แล้วหันกลับมาที่สนามบาส
" ขอโทษนะ เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึเปล่า " เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นมาพร้อมกับร่างสูงโปร่งวิ่งเข้ามาหา หน้าขาวๆมองมาที่เด็กสาวด้วยความเป็นห่วง สองสาวส่ายหน้าเบาๆ เพราะยังไม่หายตกใจ
" เราไม่เป็นไรหรอก แต่คราวหน้า ระวังหน่อยนะ ไม่อย่างนั้นจะไปโดนรถของคุณครูเข้า " ทุ่งอ้อบอกหลังจากที่ตั้งสติได้ เด็กหนุ่มโค้งรับคำ พร้อมกล่าวขอโทษอีกครั้งก่อนที่จะวิ่งไปเก็บลูกบอลที่กลิ้งอยู่ข้างๆรถของครูมาริสา ครูสอนภาษาอังกฤษสุดสวยที่แสนจะใจดี
" ดูต้นข้าวสิ หล่อแล้วยังมารยาทดีอีกต่างหาก " หนูน้ำหมายถึงเด็กหนุ่มคนเมื่อสักครู่
" จ้า แต่ถ้าลูกบาสไปโดนรถครูแหม่มล่ะก็ มีหวังเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ "
" ใช่ นางฟ้าแสนสวยอาจจะกลายเป็นนางปีศาจได้ในบัดดล " หนูน้ำเห็นด้วยกับความคิดของทุ่งอ้อ ทั้งสองทำท่าขนลุกเมื่อนึกถึงภาพยามที่ครูมาริสาโกรธสุดขีด
" วันนี้ไปหาที่ชมรมหน่อยนะ ครูกันต์อยากพบน่ะ " พี่แพรกัปตันทีมบาสเกตบอลหญิงโผล่หน้ามาบอกทุ่งอ้อ เด็กสาวพยักหน้ารับคำ พลางเก็บของลงกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน
" ไปด้วยกันเลยก็แล้วกันนะอ้อ " หนูน้ำชวน สองสาวเดินเคียงคู่กันไปที่สนามบาสเกตบอลของโรงเรียน ภาพนักกีฬาทั้งหน้าเก่าหน้าใหม่ยืนเรียงแถวหน้ากระดาน โดยมีพี่หนึ่งกัปตันทีมบาสเกตบอลชาย และครูกันต์ที่ปรึกษาประจำชมรม ยืนอยู่หน้าแถว เพื่อแจ้งกิจกรรมประจำสัปดาห์ของชมรม
เมื่อสองสาวปรากฏตัว หนูน้ำรีบวิ่งไปเข้าแถว ส่วนทุ่งอ้อซึ่งวันนี้ยังอยู่ในชุดนักเรียนเพราะตั้งใจว่าจะรีบกลับบ้านเพื่อไปซ้อมเทควนโดต่อ ก็เข้าไปนั่งที่ม้านั่งหินอ่อนข้างสนาม เมื่อทำความตกลงกับลูกทีมเรียบร้อยแล้ว ครูกันต์ก็เดินเข้ามาหาทุ่งอ้อที่ม้านั่ง ทุ่งอ้อรีบทำความเคารพโดยการไหว้อย่างสวยงาม สมกับที่ได้รับรางวัลชนะเลิศการประกวดมารยาทไทยระดับจังหวัด ครูกันต์ไหว้ตอบพร้อมกับนั่งลงตรงข้ามกับทุ่งอ้อ
" ได้ข่าวว่าจะไม่เล่นบาสฯต่อใช่ไหม " ครูกันต์เริ่มต้นคำถาม ทุ่งอ้อพยักหน้า เรื่องของเธอคงรู้กันทั่วโรงเรียนแล้วล่ะมั้ง ก็คนดังของโรงเรียนนี่ ทุ่งอ้อคิด
" ทำไมไม่เล่นต่อล่ะ "
" มันครบสัญญาที่ให้ไว้กับที่บ้านแล้วค่ะ " ทุ่งอ้อไม่อธิบายต่อไปอีก เพราะคิดว่าแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
" อย่างงั้นหรือ อืม...แต่ครูมีเรื่องอยากจะขอให้ช่วยหน่อย ไม่รู้ว่าพอจะรับฟังได้ไหม "
" ได้ค่ะ ถ้าแค่รับฟัง " ทุ่งอ้อพยักหน้า
" อีกสองอาทิตย์ จะมีการแข่งกีฬากระชับมิตรขึ้น " ครูกันต์เว้นวรรคไว้ชั่วครู่ ทุ่งอ้อเริ่มจะเข้าใจรางๆแล้วล่ะว่าครูกันต์จะบอกอะไร
" จะให้หนูลงเล่นให้ด้วยใช่ไหมคะ ถ้างั้นหนูบอกเลยนะคะว่า ไม่ตกลงค่ะ หนูออกจากชมรมแล้ว ที่สำคัญหนูก็เริ่มซ้อมเทควนโดอย่างจริงจังแล้วล่ะค่ะครู นี่ก็ต้องรีบกลับไปซ้อมด้วย เดี๋ยวโค้ชจะลงโทษเอาค่ะ " ทุ่งอ้อพยายามปฏิเสธอย่างสุภาพที่สุด
" หนูขอลากลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ " ทุ่งอ้อไหว้ลาครูกันต์ยอมเสียมารยาทที่จะหนีจากที่นั่นไป ครูกันต์มองตามอย่างเสียดาย แต่กลับมีรอยยิ้มตรงมุมปากพร้อมล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง เขากดหาหมายเลขโทรศัพท์ที่บันทึกไว้ เมื่อพบหมายเลขที่ต้องการก็กดโทรออก สักพักก็มีเสียงคนรับที่ปลายสาย
" สวัสดีกอไผ่ เออ...กันเอง มีเรื่องอยากจะขอร้องว่ะ เรื่องของน้องแกนั่นแหละ ใช่เจ้าทุ่งอ้อ คืออย่างนี้นะ " ครูกันต์เล่าเรื่องไปเรื่อยๆ สุดท้ายก็กล่าวขอบอกขอบใจเพื่อนร่วมรุ่นที่เป็นพี่ชายของทุ่งอ้อก่อนที่จะกดวางสายโทรศัพท์ ยังไงซะเธอจะต้องกลับมาเล่นให้ครูแน่ๆ แล้วก็หันกลับไปคุมการซ้อมบาสเกตบอลของนักกีฬาต่อ
ทุ่งอ้อเดินทอดน่องไปตามทางถนนที่ทอดยาว ในใจครุ่นคิดถึงคำพูดของตัวเองที่เสียมารยาทกับครูกันต์ไปแบบนั้น
เอ...ครูกันต์จะโกรธไหมนะ ก็เราสัญญากับพี่ไผ่ไว้แล้วนี่ ยังไงก็ต้องไปหาพี่ชายของตนเองก่อนก็แล้วกัน ทุ่งอ้อเดินผ่านร้านๆหนึ่ง เธอหยุดกึกอยู่ที่หน้าร้านที่เขียนป้ายสีชมพูติดไว้ว่า "ร้านอิ่มอุ่น" ทุ่งอ้อตัดสินใจเดินเข้าไปในร้าน
สภาพภายในร้านถูกตกแต่งไว้อย่างลงตัวน่ารักถูกใจวัยรุ่น บริเวณร้านมีสองชั้น ทุ่งอ้อเลือกที่นั่งตรงที่ติดหน้าต่างตรงชั้นล่างซึ่งเป็นที่ประจำของเธอ และสั่งนมช้อคโกแลตเย็นกับเอแคลล์ของโปรดมาทาน พลางหยิบนิตยสารมาอ่านไปด้วย
ร้านนี้เพิ่งเปิดมาได้ไม่ถึงปี สภาพร้านจึงยังดูเหมือนใหม่ เจ้าของร้านเป็นสามีภรรยาหนุ่มสาวที่เพิ่งแต่งงานใหม่ พี่กุ้งกับพี่วิทย์ ขนมทุกชิ้นในร้านก็เป็นฝีมือของคู่หนุ่มสาวคู่นี้ โดยเฉพาะพายสับปะรดจะขึ้นชื่อว่าเป็นหน้าเป็นตาของร้านเลยทีเดียว
ทุ่งอ้อกับหนูน้ำมักจะมาทานขนมกันที่ร้านนี้เสมอๆ แทบจะทุกวันเลยก็ว่าได้ ขนาดช่วงปิดเทอมถ้าไม่รู้จะไปที่ไหนก็จะมาทานขนมที่ร้านเป็นประจำ จนเจ้าของร้านและพนักงานจำทุ่งอ้อกับหนูน้ำได้ จนบางครั้งยังไม่ทันอ้าปากสั่งเครื่องดื่ม พนักงานก็ยกมาเสิร์ฟให้เรียบร้อย
" วันนี้หนูน้ำไม่มาหรือจ๊ะ " พี่เอ พนักงานของร้านถาม
" ยัยน้ำซ้อมบาสค่ะ " ทุ่งอ้อตอบสั้นๆ
" อ้าวแล้วทุ่งอ้อไม่ซ้อมด้วยหรือจ๊ะ "
" ไม่ล่ะค่ะ " แล้วพี่เอก็ไม่ถามอะไรอีก กลับไปดูแลลูกค้าคนอื่นต่อ ทุ่งอ้อรีบจัดการขนมที่อยู่ตรงหน้าจนเสร็จเรียบร้อย แล้วจึงพาตัวเองกลับบ้านไปโดยไม่ลืมที่จะซื้อบลูเบอร์รี่เค้กของโปรดของพี่ชาย และขนมอีกเล็กน้อยไปฝากที่บ้านด้วย
ทุ่งอ้อพาร่างสูงโปร่งเดินเข้าไปในบ้านสองชั้น รูปทรงทันสมัย ภายในบ้านเงียบสงัดเพราะไม่มีใครอยู่บ้าน พ่อกับแม่ก็ยังไม่กลับมาจากร้านอุปกรณ์กีฬากิจการของที่บ้านที่ตั้งอยู่ในซอยถัดไป ส่วนพี่กอไผ่ก็ไปฝึกสอนเทควนโดให้กับลูกศิษย์ตัวเล็กๆที่โรงเรียนสอนเทควนโดที่อยู่อีกซอยหนึ่ง กว่าจะกลับก็สองทุ่มโน่นแน่ะ เธอก็เลยเอาขนมไปเก็บไว้ในตู้เย็นก่อน แล้วจึงเรียกแม่บ้านมาหาที่ห้องครัว เด็กสาวคนหนึ่งค่อยๆวิ่งเข้ามาหลังจากที่ได้ยินเสียงของทุ่งอ้อเรียก
" ต่าย เดี๋ยวบอกป้าพร้อมเตรียมทำอาหารเย็นไว้เลยนะ แล้วก็เอาขนมนี่ไปแบ่งกันกิน " ทุ่งอ้อยื่นบลูเบอร์ร์รี่พายให้กับเด็กต่าย เด็กสาวไหว้ขอบคุณแล้วคว้าถุงขนมแล้ววิ่งเร็วปร๋อไปที่เรือนคนรับใช้ ส่วนตัวของทุ่งอ้อเองก็เดินตรงไปที่ชั้นสอง ไปที่ห้องนอนของตัวเอง
" ปึ้ก! " เสียงกระเป๋ากระทบกับเตียงนอนนุ่มของเธอ ทุ่งอ้อทิ้งตัวลงนอน ถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลับตาพักสักครู่ ก็ลุกขึ้นจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เรียกความสดชื่นกลับมา หลังจากที่ต้องผจญความเครียด และฝุ่นมาทั้งวัน
" ก๊อกๆ " เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทุ่งอ้อบอกอนุญาตเสียงดัง จึงได้ยินเสียงเปิดประตู
" คุณผู้หญิงให้มาเรียกไปทานมื้อเย็นค่ะ " เด็กต่ายบอกความประสงค์ ทุ่งอ้อพยักหน้าแล้วจึงจัดการเก็บตำรา แล้วตามเด็กรับใช้ลงไปที่ห้องครัว
เมื่อไปถึงก็พบกับพ่อ แม่ พี่ชาย และสาวสวยคนหนึ่ง ทุ่งอ้อขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ
" ใครหว่า แฟนพี่ไผ่รึไง "
" นั่งลงสิอ้อ " ทุ่งอ้อนั่งลงตามเสียง สายตายังคงจับจ้องไปที่สาวสวยคนนั้น
" อ้าว จ้องอยู่นั่นแหละ จำพี่ข้าวฟ่างไม่ได้รึไง " พี่ชายเตือนความทรงจำ ทุ่งอ้อทำตาโต ถึงบางอ้อ
" พี่ฟ่างเหรอ โห...สวยขึ้นมากจนอ้อจำไม่ได้เลย " ทุ่งอ้อจ้องตาไม่กระพริบ สาวสวยหัวเราะกิ๊ก
" แสดงว่าที่ผ่านมาไม่สวยหรือจ๊ะ " ทุ่งอ้อส่ายหน้าหนักๆ
" ไม่ใช่ๆ พี่ฟ่างน่ะสวยอยู่แล้ว แต่ตอนนี้สวยยิ่งกว่าเดิม " ขาดคำคนถูกชมก็ต้องหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดูญาติสาวที่เห็นกันมาตั้งแต่เล็กๆ ที่สำคัญข้าวฟ่างเองก็เป็นคนเลี้ยงทุ่งอ้อมากับมือ เพราะอายุห่างกันตั้งหนึ่งรอบ เธอกับกอไผ่อายุไล่เลี่ยกัน เธอเป็นพี่ กอไผ่เป็นน้อง ข้าวฟ่างไม่มีพี่น้อง เธอก็เลยรักทั้งสองคนนี้เหมือนน้องชายและน้องสาวของเธอจริงๆ แต่กับกอไผ่น่าจะเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนมากกว่าน้องชาย
" ปากหวานจริงๆนะเราน่ะ ไม่เปลี่ยนเลย กี่ปีๆก็ยังเหมือนเดิม จะเปลี่ยนก็แค่ตัวโตขึ้น นี่คงจะสูงเกือบเท่าพี่แล้วมั้ง " ข้าวฟ่างมองทุ่งอ้ออย่างสำรวจ ทุ่งอ้อยิ้มรับคำชม
" เอ้า! อย่าเพิ่งชมกันเลย ทานอาหารก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะเย็นเสียหมด ป้าพร้อมจะเสียใจแย่ " แม่ชวนทุกคนเริ่มมื้อเย็น
" ยังอร่อยเหมือนเดิมเลยค่ะป้าพร้อม " ข้าวฟ่างชม ทำเอาป้าพร้อมเขินอายเป็นที่ขบขันของทุกคน ทำให้ทุ่งอ้อลืมเรื่องที่ครูกันต์พูดวันนี้ไปเสียสนิท
" วันนี้มีความสุขจริงๆ " ทุ่งอ้อคิด ทานอาหารมื้อเย็นด้วยความเอร็ดอร่อย
หลังจากที่รับประทานมื้อเย็นเสร็จแล้ว สมาชิกในครอบครัวก็พากันสอบถามสารทุกข์สุขดิบของแต่ละคน โดยเฉพาะข้าวฟ่างจะโดนซักมากเป็นพิเศษ ป้าพร้อมนำของว่างมาเสิร์ฟ ทุ่งอ้อรีบกุลีกุจอแจกแจงแบ่งขนมให้พ่อแม่ และพี่ๆทาน
" ขนมพวกนี้นะ อ้อซื้อมาจากร้านอิ่มอุ่นตรงปากซอยนี้เอง อร่อยมากๆ นี่บลูเบอร์รี่เค้กของพี่ไผ่ " ทุ่งอ้อยื่นเค้กให้พี่ชาย และแบ่งพายสับปะรดให้พ่อกับแม่คนละสองชิ้นใหญ่ๆ ส่วนตัวเองกับข้าวฟ่างนั้นได้ขนมเอแคลล์คนละสี่ห้าชิ้น
" ไม่รู้ว่าพี่ฟ่างจะมา ไม่อย่างนั้นจะซื้อมาอีกเยอะๆเลย "
" แค่นี้ก็พอแล้วล่ะจ้ะ "แม่บอก พลางแบ่งพายสับปะรดให้ข้าวฟ่างได้ลองชิม
" อร่อยดีนะคะคุณอา ทุ่งอ้อนี่เข้าใจหาร้านอร่อยๆนะ " ข้าวฟ่างชม
" มันบังเอิญหรอกค่ะ ถ้าวันนั้นอ้อกับน้ำไม่หิว ก็คงไม่เจอร้านนี้หรอกค่ะ ขนมพวกนี้ พี่เจ้าของร้านเขาก็ทำเองนะคะ โดยเฉพาะพายสับปะรดนี่ ขนมขึ้นชื่อของร้านเลยนะคะ " ทุ่งอ้ออวด ทุกคนทาน ขนมด้วยความครื้นเครง
เธเนเธฒเธ 
Latest images 
เธเนเธเธซเธฒ 
เธชเธกเธฑเธเธฃเธชเธกเธฒเธเธดเธ(Register) 
เนเธเนเธฒเธชเธนเนเธฃเธฐเธเธ(Log in) 
เนเธฃเธทเนเธญเธ: ขาสั้นตัวป่วนกะก๊วนกระโปรงบาน ภาค เพื่อนรักนักกีฬา 
27/4/2007, 1:52 pm
