เรื่อง สัญลักษณ์ในงานเขียน ( อัศเจรีย์ )ในนิยายนอกเหนือจากตัวหนังสือที่เอามาเรียงร้อยเป็นถ้อยคำ จากคำเป็นวลี จากวลีเป็นประโยค จากประโยคเป็น...เว้ย! แกจะสอนภาษาไทยประถมปลายหรือไงเยิ่นเย้อมากความจริง ๆ เอาเป็นสัญลักษณ์ที่ควรใช้ หัดใส่ ๆ มันลงไปบ้างมันก็มีประมาณนี้ล่ะ
ตอน อัศเจรีย์ เพื่อนซี้ เมื่อมีอาการตกใจพอดี"ไม่! ไม่! ช่วยด้วย!!" ลินซ์กรีดร้องเสียงสั่นลั่นป่า เธอก้าวเท้าวิ่งอย่างไม่ลืมหูลืมตามุ่งหน้าเข้าไปในป่าทึบ แต่แล้ว...ในวินาทีที่เธอคิดจะเลี้ยวเข้าไปหลบหลังต้นไม้นั้นเอง ร่างที่เน่าเฟะของวิลก็หล่นตุบจากยอดไม้ลงมากองอยู่ที่พื้นราวกับผลไม้ที่สุกงอม
"กรี๊ดดดดด! วิลเลี่ยมมมมม!!"
มากไปไม่!!!!!! ไม่!!!!!! ช่วยด้วย!!!!!!!!!!!" ลินซ์กรีดร้องเสียงสั่นลั่นป่า เธอก้าวเท้าวิ่งอย่างไม่ลืมหูลืมตามุ่งหน้าเข้าไปในป่าทึบ แต่แล้ว...ในวินาทีที่เธอคิดจะเลี้ยวเข้าไปหลบหลังต้นไม้นั้นเอง ร่างที่เน่าเฟะของวิลก็หล่นตุบจากยอดไม้ลงมากองอยู่ที่พื้นราวกับผลไม้ที่สุกงอม
"กรี๊ดดดดด!!!!!!!! วิลเลี่ยมมมมม!!!!!!!!!"
โว้ยยยยย แกจะสร้างกำแพงเมืองจีนรึไง อัศเจรีย์ขึ้นเป็นแถบบาร์โค้ดเชียว นี่แหละ...ด้วยความเป็นมือใหม่ มันก็จะกลัวว่าไม่ได้อารมณ์ เลยต้องใส่อัศเจรีย์เยอะๆ ให้คนอ่านรู้ว่า "มันโคตรตกใจเลยนะว้อยแก" ซึ่งเราก็เคยเป็น ไม่เชื่อไปอ่านโรงเรียนพิศวงภาคแรกได้ (ฮา โฆษณาเห็น ๆ ) ตอนนั้นยังเขียนไม่ค่อยเป็นไง = =" และนั่นเป็นความเชื่อของพวกมือใหม่
ข้อเท็จจริงก็คือ เครื่องหมายตกใจนั้นใช้ไม่เกินสามตัวก็ถือว่าokแล้ว ระดับความตกใจมันก็ดูออกได้อย่างง่ายๆ
"อย่านะ!" เหมือนพูดห้วน ๆ นิด ๆ
"อย่านะ!!" ยาวอีกหน่อย ดังอีกนิด
"อย่านะ!!!" ตะโกนเสียงดังมาก ๆ
"อย่าน้า!!!!!!!!!!!!!!!" น้าแกสิ นี่มันบาร์โค้ดกำแพงเมืองจีนแล้ว... ก่อนใช้ทุกครั้งอย่าลืมว่าจะเขียนนิยายไม่ได้จะสร้างสิ่งมหัศจรรย์ของโลกนะแก
โดย : Wadoiji(กลุ่มเว็บมาสเตอร์ใจดีสี่คน)