พี่ต้นเป็นพ่อนะ ปุ่นเป็นแม่ ส่วนน้ำหวานก็เป็นลูก เด็กหญิงตัวน้อยคอยชี้กำกับบทให้เหล่าเพื่อนๆที่นั่งล้อมวงกันอยู่
แต่พี่อยากไปเล่นหุ่นยนต์กับปิงปองอะ
เด็กชายต้น ชี้ไปยังเพื่อนร่างอ้วนกลมที่ยืนรอพร้อมหุ่นยนต์แปลงร่างสองตัวในมือ
ไม่ได้! พี่ต้นต้องเป็นพ่อ ไม่งั้นปุ่นไม่ยอมจริงๆด้วย ปุ่นดึงแขนเสื้อของต้นที่ทำท่าจะลุกเดินหนีเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ต้นหันมามอง
น้องสาวที่ตัวพอๆกับเขาอย่างลำบากใจ หันไปหาปิงปองแต่ก็พบว่าเพื่อนตัวใหญ่คนนี้หายไปเล่นกับอีกคนเสียแล้ว เด็กชายถอนหายใจเบาๆก่อนจำใจนั่งลงมาเล่นพ่อแม่ลูกตามคำขอของปุ่นที่ยิ้มจนแก้มแทบปริ
บ้านของต้นกับเด็กหญิงนามว่า
ปุ่นคนนี้อยู่ถัดไปสองหลัง แต่ด้วยความที่มีเด็กๆอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน พวกแม่ๆจึงมักชอบมานั่งคุยกันยามรอสามีกลับมาบ้านอยู่เสมอ แล้วเด็กๆทั้งสองคนก็เลยต้องพลอยสนิทและเล่นด้วยกันอยู่เนื่องๆ ต้นนั้นอายุสิบสอง ส่วนปุ่นนั้นอ่อนกว่าอยู่เกือบสามปี เขาเลยต้องถูกจับให้เป็น
พี่ชายจำเป็นของสาวน้อยคนนี้อยู่เสมอ แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นพี่ชาย... แต่ตัวของปุ่นนั้นก็เกือบจะเท่ากับเขาอยู่แล้ว
พ่อ! เหม่ออะไรน่ะ ไปส่งลูกไปโรงเรียนได้แล้ว เด็กหญิงตัวน้อยเท้าสะเอวตีหน้ายักษ์ให้ผู้รับบทเป็นพ่อที่ตัวแต่นั่งเหม่อ ต้นยิ้มขำน้อยๆกับท่าทีเจ้ากี้เจ้าการจนน่าขันของเด็กน้อย เหยียดกายลุกขึ้นก่อนลากน้ำหวานที่รับบทเป็นลูกจูงไปทางต้นชงโคที่มีเด็กคนอื่นๆรับบทเป็นคุณครูที่โรงเรียนอยู่ และเมื่อเดินกลับมาที่
บ้าน ก็พบผู้รับบทเป็นภรรยานั่งยิ้มหวานรออยู่
ทำกับข้าวไว้แล้วนะคะ มีแกงส้ม กับต้มข่าไก่ มือเล็กป้อมยื่นใบมะม่วงม้วนเป็นทรงกรวยที่มีภายใจบรรจุกรวดก้อนเล็กๆจนแทบล้นทั้งสองอันยื่นให้ ต้นรับมาเบาๆด้วยระวังว่าเศษกรวดที่พูนล้มจะหกไปหมดหากเผลอไปนิดเดียว ปุ่นยิ้มจนตายิบหยีเมื่อเห็นต้นทำท่ากินอย่างเอร็ดอร่อย แล้วจึงค่อยเดินไปเก็บใบไม้มาสมมติเป็นอะไรต่อมิอะไรของเธอต่อ
ต้นมองตามร่างเล็กป้อมที่มีพวงแก้มสีชมพูใส ดวงตากลมโตสีดำสนิทที่กวาดไปรอบๆอย่างใครรู้ จมูกรั้นๆละริมฝีปากที่เชิดนิดๆตามแบบฉบับของเธอ...
น้องสาวเด็กชายรู้สึกวูบไหวในใจเมื่ออยู่ๆปุ่นหันมายิ้มหวานให้อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ตัวเขาเองก็เคยเล่นกับเด็กคนอื่นๆมาก็มากแต่ไม่เคยมีใครที่เขาจะยอมตามใจได้มากอย่างเธอคนนี้ แต่เริ่มเดิมทีเขาเองก็นึกรำคาญที่เด็กน้อยคนนี้คอยตามต้อยๆตั้งแต่เริ่มเดินได้ และคอยลากเขามาเล่นอะไรต่อมิอะไรตามแบบเด็กผู้หญิงอยู่เรื่อยๆจนเขาเกือบจะทะเลาะกับเพื่อนที่กล่าวหาว่าเขาเบี่ยงเบน... จวบจนวันที่ปุ่นเป็นไข้หวัดใหญ่นอนซมมาเล่นกับเขาไม่ได้หลายต่อหลายวัน วันนั้นแหละที่เขารู้ว่าเขารักและหวงแหนน้องสาวคนนี้มากเพียงไร...
แม้หลายๆครั้งผู้ใหญ่รอบตัวจะคอยหัวเราะเยาะและย้ำเตือนไปว่าเป็นเพียงความชอบพอของเด็กๆที่แสนเปราะบาง แต่เขาก็เชื่อในความรักครั้งนี้...
ว้ายๆ พี่ต้น มาดูนี่สิ กิ้งกือตัวเบ้อเริ่มเลย ปุ่นนั่งยองๆกวักมือเรียกหยอยๆในขณะที่ตาก็ก้มลงไปแทบจะติดกับเจ้าสัตว์ตัวยาวที่กำลังคลานหนีไปอีกทาง ต้นแอบอมยิ้มกับความไร้เดียงสาของเด็กน้อยและไม่รู้อะไรดลใจให้เขาพูดคำคำนั้นออกไป...
พี่ต้นว่ายังไงนะ ร่างเล็กเอ่ยทวนเสียงเบาหวิว อวัยวะบางอย่างที่อยู่บริเวณช่องอกด้านซ้ายเต้นระรัวเร็วขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ
พี่บอกว่า...ถ้าปุ่นโตขึ้นแต่งงานกับพี่นะ ต้นแสร้งทำเป็นเงยหน้ามองฟ้ามือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งๆที่ผิวสีเข้มกลับเรื่อสีแดงเสียจนน่าขัน เด็กสาวเกือบหลุดปากตกลงไปโดยพลันหากไม่ติดว่าความคิดหนึ่งจะแล่นวาบเข้ามาในหัว
ไม่เอาอะ หัวใจของหนุ่มน้อยที่รอคำตอบอยู่หล่นแป้วไปอยู่ที่ตาตุ่ม ถ้าพี่ต้นไม่มีแหวนหมั้นปุ่นไม่แต่ง มือขาวๆยกขึ้นมากอดอกแล้วเชิดหน้าไปอีกทาง แต่ต้นก็ใจชื้นขึ้นเมื่อแอบเห็นว่าใบหน้าที่ฮุบลมเอาไว้เต็มกระพุงแก้มนั้นแต้มไปด้วยรอยยิ้มพรายเสียจนเก็บไม่อยู่
เดี๋ยวพี่มานะ ทิ้งท้ายไว้เบาๆก่อนรีบผละไปทางกองของเก่าเหลือใช้ด้านหลังชิงช้า เหลียวซ้ายแลขวา หาของที่พอจะเป็นแหวนหมั้นอยู่นาน จนในที่สุดก็ไปลงเอยที่กระป๋องน้ำอัดลมสีแดงที่ถูกเตะจนบู้บี้ สอดนิ้วเข้าไปและดึงที่เปิดฝาออกมาอย่างแรง ในที่สุดก็ได้ของที่ต้องการมาไว้ในกำมือ...
อะ นี่แหวนหมั้น ต้นยื่นฝาอลูมิเนียมไปตรงหน้าเด็กหญิง ปุ่นเกือบจะหลุดแหวออกมาเสียงดัง พี่ต้น! สกปรกออก แล้วขนาดนี้จะเป็นแหวนหมั้นได้ยังไงล่ะฮึ! สาวน้อยยื่นมือซ้ายไปตรงหน้าอย่างโกรธๆ ต้นมองนิ้วที่ออกไปทางเล็กป้อมสลับกับรูระหว่างฝาอลูมิเนียมที่เล็กกว่ามากแล้วยิ้มแหะๆอย่างเขินอาย
แต่เอาเถอะ เห็นว่าเป็นพี่ต้นนะเนี่ยปุ่นถึงยอมรับ ใช้มืออีกข้างคว้าหมับแล้วแกล้งเก็บใส่กระเป๋าหน้าตาเฉย ต้นนิ่งอึ้งไปสักพักก่อนเอื้อมไปขยี้หัวสาวน้อยอย่างหมั่นเขี้ยว ท่ามากนักนะเรา พี่สัญญาว่าพอโตขึ้นจะหาเงินมาซื้อแหวนให้ปุ่นวงเบ้อเริ้มเลย
ไม่รู้ล่ะ สัญญาแล้วนะ ปุ่นย่นหน้าใส่พี่ชายที่คงยังขยี้ศีรษะของเธออยู่อย่างเมามัน มือกร้านตบหัวเธอเบาๆอีกสองถึงสามครั้งก่อนเปลี่ยนมายื่นนิ้วก้อยให้แทน สัญญาด้วยเกียรติของพี่เลยอะ
ไม่ต้องเอื้อนเอ่ยคำพูดใดๆ มีเพียงนิ้วเล็กๆทั้งสองที่ยังคงเกี่ยวกระหวัดกันแน่นแทนคำสัญญา เป็นวิวาห์ที่ไม่ต้องการพิธีรีตองใดๆ มีเพียงเกลียวนิ้วสองสีที่พันกันแน่นไม่ยอมปล่อยเท่านั้น...
เธเนเธฒเธ 
Latest images 
เธเนเธเธซเธฒ 
เธชเธกเธฑเธเธฃเธชเธกเธฒเธเธดเธ(Register) 
เนเธเนเธฒเธชเธนเนเธฃเธฐเธเธ(Log in) 
เนเธฃเธทเนเธญเธ: Promise of Memories 
5/5/2007, 11:02 am
