Writerclub
Would you like to react to this message? Create an account in a few clicks or log in to continue.
Writerclub

ต่อต้านภาษาวิบัติและการลอก!!!
 
เธšเน‰เธฒเธ™เธšเน‰เธฒเธ™  writerclubwriterclub  Latest imagesLatest images  เธ„เน‰เธ™เธซเธฒเธ„เน‰เธ™เธซเธฒ  เธชเธกเธฑเธ„เธฃเธชเธกเธฒเธŠเธดเธ(Register)เธชเธกเธฑเธ„เธฃเธชเธกเธฒเธŠเธดเธ(Register)  เน€เธ‚เน‰เธฒเธชเธนเนˆเธฃเธฐเธšเธš(Log in)เน€เธ‚เน‰เธฒเธชเธนเนˆเธฃเธฐเธšเธš(Log in)  

 

 [ศิลปฆาตกรรม] Jang-Leo : Please keep your ring(SM)

Go down 
2 posters
เธœเธนเน‰เธ•เธฑเน‰เธ‡เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก
++Wadoiji++
webmaster
webmaster
++Wadoiji++


Female
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 161
อายุ : 35
Registration date : 19/04/2007

[ศิลปฆาตกรรม] Jang-Leo : Please keep your ring(SM) Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: [ศิลปฆาตกรรม] Jang-Leo : Please keep your ring(SM)   [ศิลปฆาตกรรม] Jang-Leo : Please keep your ring(SM) Idle105/5/2007, 10:46 am

.
.
.

ตอนที่ 75 : Please keep your ring.

ชายฝั่งเงียบเหงา เลโอทอดสายตาข้ามทะเลไปยังเส้นขอบฟ้าสีส้ม ดวงอาทิตย์จม
หายลงทะเลไปแล้วครึ่งหนึ่ง ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะล้วงมือเข้ากระเป๋าเสื้อโค้ทแล้ว
เดินกลับไปทางบ้านของตัวเอง

"หายไปไหนมา" จางที่นั่งเล่นอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้านทักขึ้นทันทีที่เห็นหน้าเด็กหนุ่ม เล
โอยิ้มเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดว่าอะไรเพียงแต่หยิบเปลือกหอยอันหนึ่งออกมาให้ดู

"เก็บมาทำไมน่ะ เปลือกหอยแบบนี้ปูเสฉวนเอาไว้ใช้เป็นบ้านได้นะรู้หรือเปล่า" ชาย
ผิวขาวรีบบ่นราวกับเสียดาย

"...ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ผมจะเอาไปวางคืนที่ชายหาด" เลโอพูดเสียงค่อยลงเล็กน้อย จาง
ชะงักคำพูดทั้งหลายกลับลงคอทันที เพราะชอบงั้นหรือถึงได้เก็บมา...

"...อ...เอาเถอะ อันเดียวไม่เป็นไรหรอก" จางพูดแล้วรีบยื่นเปลือกหอยอันนั้นคืนให้
พร้อมกับหันตัวกลับเข้าบ้าน "อาหารอยู่บนโต๊ะนะ วันนี้เฉินฮุ่ยจะนอนเร็วเพราะพรุ่งนี้จะ
เข้าฝั่ง"

เลโอพยักหน้าหงึกก่อนจะตามเข้าบ้านไปทานข้าวเสร็จแล้วจึงกลับเข้าห้องนอน
ของตัวเอง ห้องนอนเรียบ ๆ เดิมทีจางตั้งใจจะสร้างไว้เผื่อมีลูก แต่ว่า...

ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนที่นอนแล้วหยิบเปลือกหอยอันใหญ่เท่าฝ่ามือมานั่งดู มันสีมี
ชมพูอ่อนอมเหลืองนวลสวยสะดุดตาเขามาก เลโอลองแนบหูกับเปลือกหอยเพราะเคยได้
ยินเรื่องเสียงคลื่นในเปลือกหอยมาก่อน เขาหลับตาลงแล้วได้ยินเสียงก้องอยู่ภายในเปลือก

ไม่เห็นเหมือนเสียงคลื่นเลยนี่นา เด็กหนุ่มคิดแต่ก็แนบหูค้างเอาไว้เช่นนั้นครู่ใหญ่
ก่อนจะลุกขึ้นมาถอดโค้ทที่ชื้นเพราะไอเย็นของอากาศนอกบ้านแล้วแขวนไว้กับตะปูที่
ผนังห้อง แต่คงเพราะมันชื้นจึงหนักกว่าเดิม ตะปูที่เก่าแล้วจึงรับน้ำหนักไม่ไหวจนลื่น
หลุดออกมาจากผนัง

"อ๊ะ" เลโอคว้าเสื้อเอาไว้ไม่ให้ร่วงลงพื้น เขาเก็บตะปูขึ้นมาดูอย่างพินิจแล้วพยายาม
ใส่กลับเข้ารูเดิมแต่มันดูหลวม ๆ เป็นรูกว้างเกินไปแล้วเขาเลยตัดสินใจเอาออก ส่วนเสื้อก็
เอาใส่ไม้แขวนเสื้อแล้วแขวนไว้กับตะปูอีกตัวหนึ่ง

ผนังด้านนี้มัน... เขาคิดก่อนจะลองมองลอดรูเล็ก ๆ นั้นเข้าไป เพราะว่าผนังบางรู
ตอกตะปูจึงทะลุเห็นไปถึงห้องข้าง ๆ ซึ่งก็คือห้องของจางกับเฉินฮุ่ยนั้นเอง

เลโอรู้สึกแปลกใจอยู่ลึก ๆ เมื่อได้ยินเสียงครางเบา ๆ ดังลอดออกมาจากอีกห้องหนึ่ง
เขาเพ่งมองก็พบคนสองคนกำลังเคลื่อนไหวอยู่บนเตียง เป็นจางกับเฉินฮุ่ยนั่นเอง แม้จะมี
สีหน้าเฉยเมยแต่ในใจกลับรู้สึกสงสัย

เพราะว่าจางนั้นยังมีแผลในใจเรื่องลูกอยู่ ปกติแล้วจึงไม่ยอมมีอะไรกับภรรยาตัวเอง
ไม่สิ...หรือว่ามีแต่เขาไม่รู้กับแน่ เลโอครุ่นคิดหาเหตุผลแล้วเพ่งมองการกระทำของคนทั้งคู่
เสียงที่ได้ยินเบามากขนาดที่ว่าหากเขาเดินห่างจากผนังก้าวหนึ่งก็คงจะไม่ได้ยินแล้ว

จางเคลื่อนตัวอยู่บนร่างของภรรยาอย่างนุ่มนวล มือคู่นั้นลูบไล้ไปตามผิวขาวเนียน
ของเฉินฮุ่ยอย่างรุกเร้า ร่างบางของหญิงสาวบิดกายราวกับทรมานแต่กลับร้องครางเหมือน
สุขสม เธอแอ่นร่างรับการเคลื่อนไหวของเขาราวกับโหยหา

เลโอจับจ้องภาพนั้นราวกับรังเกียจ เขาผละจากผนังกลับมาที่เตียงแล้วซุกหน้าลง
กับหมอน ดวงตาสีฟ้าเฉยชาแต่มือกลับกำแน่น

ทำไมคุณจางถึงได้ทำแบบนั้นนะ...

..........

จางจำต้องตื่นขึ้นมาแต่เช้าฟ้ายังไม่ทันสว่างดี เขาช่วยเฉินฮุ่ยจัดของเพราะเธอต้อง
ไปบรรยายด้านการแพทย์ที่มหาลัยบนแผ่นดินใหญ่ จางไปส่งเธอที่ท่าเรือก่อนจะกลับเข้า
มาในบ้าน

"เอ๋!" จางร้องขึ้นทันทีที่มองเห็นมือตัวเอง แหวนแต่งงาน...มันไม่ได้อยู่บนมือตาม
ปกติ ชายหนุ่มแทบจะพุ่งเข้าไปในบ้านทันที เขาควานหาทั้งบนที่นอนทั้งภายในห้องแต่ก็
หาไม่พบ

"เลโอ! เลโอ!" เขาก้าวยาว ๆ ไปยังห้องข้าง ๆ เลโอกำลังนั่งอ่านหนังสือบางอย่างอยู่
บนเตียง จางจู่ ๆ ก็พรวดพราดเข้ามา ใบหน้าที่ดูซีดอยู่แล้วยิ่งหน้าซีดลงไปอีก

"เลโอ! ช่วยฉันหาของหน่อย มันหายไปไหนไม่รู้!"

"อะไรล่ะครับที่หาย" เลโอถามกลับไป คราวนี้จางมีท่าทีอึกอัก แววตาสั่นไหวราว
กับจะร้องไห้อย่างไรอย่างนั้น

"ว...แหวนแต่งงาน" เขาตอบ "ปกติไม่เคยเอาไว้ห่างจากตัวเลยนะ แต่ว่า...แต่ว่า...
ฉัน...คงถอดเมื่อเช้านี้ แล้ววางไว้ที่ไหนสักที่ หรือว่าตอนนอนเผลอทำหลุดจากนิ้วก็ไม่รู้"
จางอธิบายเหมือนไม่แน่ใจอะไรสักอย่าง เลโอจึงตามไปช่วยหาในห้องด้วย

"ในห้องน้ำหาหรือยังครับ" ชายหนุ่มเอ่ยถามก่อนจะเดินเข้าไปดูทั้งที่จางตอบว่าหา
แล้ว เมื่อหาภายในห้องน้ำไม่พบเลโอจึงกลับเข้ามาหาในห้องนอนอีกครั้ง ขณะที่จางกำลัง
หาบนเตียงอีกครั้งนั่นเองเลโอก็เดินไปดูที่โต๊ะทำงานก็เจอแว่นสายตาของจางวางทิ้งเอา
ไว้บนโต๊ะ

เด็กหนุ่มหยิบแว่นอันนั้นขึ้นมาดูแล้วก็ต้องประหลาดใจเพราะที่ขาแว่นมีแหวน
ทองคำขาวที่มีเพชรประดับเสียบเอาไว้ แม้จะรู้สึกงุนงงที่แหวนมาอยู่ตรงนี้ในสภาพนี้แต่ก็
เดาเอาว่าจางคงมานั่งเล่นที่โต๊ะแล้วเอาแหวนมาเสียบขาแว่นเล่นจนลืมทิ้งไว้...คงจะอย่าง
นั้นล่ะมั้ง

"เจอหรือเปล่า" จางเดินเข้ามาทักใกล้ ๆ พอดีเห็นแหวนเข้าก็ยิ้มหน้าบานก่อนจะเอ่ย
ปากขอบอกขอบใจ แต่พอจะเอื้อมมือไปเอาแหวนคืนเลโอก็ชักมือหนีไปเสียเฉย ๆ

"คุณจาง ทำไมถึงได้ทำแบบนั้นกับคุณเฉินฮุ่ยล่ะครับ" จู่ ๆ เด็กหนุ่มก็เอ่ยปากถาม
ด้วยสีหน้าเฉยเมย จางหยุดคิดเล็กน้อยพลางขมวดคิ้ว

"ทำ ทำอะไรหรือ... นี่! เอาแหวนคืนมาสิ" จางโวยพร้อมกับเอื้อมไปจะคว้ามือของเล
โอเอาไว้ กลายเป็นเสียหลักเอนตัวไปทับตัวเลโอเอาไว้ พอดีหลังของเลโอไปพิงผนังเข้าจึง
ช่วยทำให้ไม่ล้ม

"อ๊ะ ขอโทษ" จางรีบพูดแล้วพยายามจะผลักตัวเองลุกขึ้น แต่เด็กหนุ่มตรงหน้าเข้า
กลับกอดเขาเอาไว้เสียแน่น พร้อมกับซบหน้าลงบนศีรษะของเขาอย่างแผ่วเบา ชายผิวขาว
ซีดสะดุ้งแล้วรีบผละตัวออก คราวนี้จางเผลอเซล้มไปถึงขอบเตียงเลยทีเดียว

"ทำอะไรของแกเนี่ย!" จางตวาดด้วยความโมโหระคนขัดเขิน ขณะเดียวกันเลโอก็
แอบวางแหวนไว้บนโต๊ะแล้วเดินมาที่เตียง ดวงตาสีฟ้าจับจ้องไปที่จางโดยไร้รอยยิ้ม

"ทำไมคุณถึงได้อ่อนโยนกับเธอนักล่ะครับ เพราะว่าเกรงใจหรือ หรือว่าว่ากลัวว่า
เธอจะเกลียด ข้อไหนกันแน่"

"เรื่องอะไร นายพูดเรื่องอะไร" จางถามขึ้นเสียงเหมือนไม่เข้าใจ

"ก็เรื่องบนเตียงนี้" เลโอหลบสายตาไปเล็กน้อย จางดูเหมือนจะเข้าใจขึ้นมาบ้าง ใบ
หน้าขาวซีดนั้นเริ่มมีเลือดฝาดขึ้นมา

"แอบดูหรือ เจ้าเด็กนิสัยเสียนี่" จางที่นั่งอยู่บนเตียงบ่นอุบอิบพร้อมมีท่าทีเขินอาย "
อ่อนโยนแล้วมันทำไมเล่า ก็ไม่เห็นผิดตรงไหนเลยไม่ใช่หรือ"

"คุณเฉินฮุ่ยนี่ก็แปลกจริง ๆ" เลโอพึมพำพร้อมกับเดินไปที่ตู้ยาภายในห้องแล้วหัน
หลังจัดการทำอะไรบางอย่างที่โต๊ะ "ทั้งที่เธอเข้าใจคุณทุกอย่าง รู้ใจคุณทุกอย่าง เอาใจใส่
คุณอยู่ตลอดเวลา เป็นภรรยาที่ไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย แต่กลับไม่รู้รสนิยมของคุณ
เอาเสียเลย"

"รสนิยมงั้นหรือ" จางทวนคำเหมือนไม่เข้าใจ ก่อนจะลุกขึ้นไปดูว่าเลโอกำลังทำ
อะไรอยู่ แต่ยังเดินไปไม่ทันถึงตัวเด็กหนุ่มก็หันมาโดยใช้ปลายแขนเสื้อยาว ๆ ที่ใส่อยู่มา
โปะเข้าที่จมูกเขาและดันไปทางเตียง จางที่ตั้งหลักไม่อยู่ถูกมือของเลโอดันจนล้มลงไป
นอนบนเตียงทันที

"ทำอะไร...!" จางร้องลั่นแต่ก็ถูกแขนเสื้อโปะจมูกอยู่อย่างนั้น เขาพยายามสะบัดมือ
ของเลโอออกแต่ก็ไม่ทันการเสียแล้ว...


..........

.
.
.
.
.


เนเธเน‰เน„เธ‚เธฅเนˆเธฒเธชเธธเธ”เน‚เธ”เธข เน€เธกเธทเนˆเธญ 5/5/2007, 10:56 am, เธ—เธฑเน‰เธ‡เธซเธกเธ” 1 เธ„เธฃเธฑเน‰เธ‡
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
http://my.dek-d.com/wadoiji/
++Wadoiji++
webmaster
webmaster
++Wadoiji++


Female
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 161
อายุ : 35
Registration date : 19/04/2007

[ศิลปฆาตกรรม] Jang-Leo : Please keep your ring(SM) Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: [ศิลปฆาตกรรม] Jang-Leo : Please keep your ring(SM)   [ศิลปฆาตกรรม] Jang-Leo : Please keep your ring(SM) Idle105/5/2007, 10:51 am

.
.
.

จางตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยความรู้สึกคลื่นไส้และแสบตาจากแสงไฟ เขามึนหัวเล็กน้อยเมื่อพยายามลืมตาขึ้น มือพยายามยกขึ้นมาขยี้ตาทว่ามือของเขากลับขยับได้ไม่สะดวกนัก

"เอ๋" จางร้องขึ้นเมื่อรู้สึกว่าถูกเชือกมัดอยู่ในลักษณะที่มัน...ข้อมือของเขาถูกมัดติดกับหัวเตียง ส่วนข้อเท้าก็ถูกผูกรั้งเอาไว้กับขอบเตียง แถมตัวเขายังเปลือยอีกต่างหาก จางสะดุ้งแล้วพยายามสอดส่ายสายตาไปทั่วห้อง ก็เจอเลโอนั่งอยู่ที่ปลายเตียงนั่นเอง

"เลโอ! ทำอะไรของแกเนี่ย" เขาโวยทันที เด็กหนุ่มผู้มีผมสีส้มหันกลับมาเหมือนไม่รีบร้อนเท่าใดนัก

"ฟื้นแล้วหรือครับ หลับไปตั้งหลายชั่วโมง ผมไม่รู้เลยว่ายาจะแรงขนาดนี้ ขอโทษด้วยนะครับ"

"อย่ามัวแต่พูดอ้อมค้อมนะเจ้าบ้า! รีบแก้มัดฉันเดี๋ยวนี้!" จางโวยวายแล้วกระชากมือขาไปมาทว่าเชือกที่มัดอย่างแน่นหนาก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลุดเลย คราวนี้เลโอหันมานั่งหันหน้าเข้าหาเขาแทน รอยยิ้มนั้นมีเลศนัยพิกล

"งั้นผมก็จะไม่อ้อมค้อมก็แล้วกัน" เลโอว่าแล้วก็แยกขาของจางออกจากกัน ชายผิวขาวซีดทำท่าเหมือนจะถีบเขา เด็กหนุ่มจึงต้องเอาช่วงไหล่กันเอาไว้แล้วแทรกตัวเข้ามาใกล้ใบหน้าของจางมากขึ้น

"หยุดนะเลโอ!" จางตวาดแบบเอาจริงทว่าเด็กหนุ่มไม่รู้สึกสะทกสะท้านเอาเสียเลย

"คุณเคยยินดี...กับความเจ็บปวดที่ผมมอบให้ไม่ใช่หรือไง" คราวนี้น้ำเสียงของเลโอเศร้าลงเล็กน้อย มือแตะไปที่ใบหูของจางที่ใส่ต่างหูเอาไว้หลายอัน จางจึงสงบคำลงเล็กน้อย

"ม...ไม่เห็นเกี่ยว" เขารีบปฏิเสธสายตาแอบลอบมองไปทั่วแผงอกของเลโอที่ถอดเสื้อเชิ้ตออกเรียบร้อยแล้วเหลือแต่กางเกงแค่ตัวเดียว

"คุณที่หลงใหลความเจ็บปวด ทำไมถึงได้ยอมอ่อนโยนกับเธอแบบนั้นนะ" เลโอยังพูดเรื่องเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า เด็กหนุ่มจับหน้าของจางหันไปอีกด้านก่อนจะรุกเร้าที่ซอกคอโดยไม่สนใจจางที่พยายามขัดขืนเขา

"อย่านะ!" จางร้องลั่น เลโอจึงตบหน้าเขาไปหนึ่งที ใบหน้าที่ชาวาบทำให้จางหยุดพูดไปครู่หนึ่งด้วยอาการตกตะลึง

"อย่าดิ้นนักสิครับ" ดวงตาสีฟ้านั้นดูเย็นชาอย่างประหลาด ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นจะแนบลงมาที่แก้มของจางข้างที่ถูกตบ เลโอหอมแก้มเขาฟอดใหญ่แล้วไล้ปลายลิ้นมาถึงซอกคอ เลโอระดมจูบไปทั่วแผงอกของจางก่อนจะขบกัดยอดอกอย่างแรงจนจางสะดุ้งเฮือก

"เจ็บ!" จางพูดขณะที่น้ำตาคลอเบ้า แต่เลโอยังไม่ยอมหยุด เขาทั้งขบกัดและดึงเบา ๆ มือก็คลึงยอดอกอีกข้างหนึ่งไปมา จางกลืนน้ำลายราวกับคอแห้งเต็มทน เลโอทำเหมือนได้ใจ เขากัดเนื้อของจางจนเป็นรอยไปทั่ว ทุกครั้งก็จะจูบบนรอยแผลรูปฟันนั้นอย่างปลอบโยน มือก็บีบยอดอกแรง ๆ เหมือนจะหยิก จางที่ถูกมัดมืออยู่ทำอะไรไม่ได้เลย ขาก็เหมือนจะอ่อนแรงลงเสียเฉย ๆ

"ตรงนี้ก็เริ่มรู้สึกแล้วนี่ครับ" เลโอเปรยพร้อมกับเลื่อนมือลงไปแตะส่วนนั้นของจางอย่างแผ่วเบา ชายผิวขาวซีดครางเบา ๆ อย่างไม่ทันตั้งตัว เลโอกวาดตามองไปทั่วร่างที่อยู่ใต้ร่างของเขา ยอดอกที่ชูชันขึ้นมากับส่วนนั้นที่กำลังตื่นตัวทำให้เขาเองเกิดความรู้สึกรุนแรงขึ้นมาไม่แพ้กัน

"เลียสิครับ" เลโอพูดพร้อมกับส่งนิ้วเข้าไปในปากของอีกฝ่าย จางทำหน้าเหมือนไม่พอใจแต่ก็ยอมทำโดยดีเพราะรู้ดีว่าคงถูกมัดขนาดนี้คงจะหนีไม่ได้อยู่แล้วแน่ ๆ ขณะเดียวกันนั้นเองเด็กหนุ่มที่อยู่บนร่างเขาก็ใช้ลิ้นกับส่วนนั้นของเขาอยู่ครู่ใหญ่ ปลายลิ้มร้อนรุ่มชโลมลำท่อนนั้นจนเปียกชุ่ม จางรู้สึกดีจนตาลายไปหมดและเผลอตัวกัดนิ้วของเลโอเข้า เลโอจึงรีบถอนนิ้วออกมาด้วยความตกใจทั้งที่ไม่ได้รู้สึกเจ็บ

"อ๊ะ...ข...ขอโทษ" จางเองก็ตกใจไม่แพ้กัน

"ตาเยิ้มไปหมดเลยนะครับ" เลโอทักขึ้นแล้วเผยยิ้มราวกับปีศาจร้าย จางรีบหลบสายตาไปทันที เลโอจึงขยับตัวขึ้นมานั่งคร่อมถึงอกของจางแล้วดันส่วนนั้นของตนเองไปที่ริมฝีปากตรงหน้า ดวงตาสีเขียวเหลือบมามองเขาราวกับโมโหแต่ในที่สุดก็ยอมกล้ำกลืนลำท่อนนั้นเข้าไป

เด็กหนุ่มยิ้มเหยียดเหลือบมองจางราวกับทาสของตัวเอง เขาเอามือทึ้งผมของจางให้เงยหน้าขึ้นอีกเล็กน้อย ใบหน้าที่แดงระเรื่อกับปากที่ขยับทำงานเป็นอย่างดีนั้นช่างขัดกันมากนัก
.
.
.
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
http://my.dek-d.com/wadoiji/
++Wadoiji++
webmaster
webmaster
++Wadoiji++


Female
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 161
อายุ : 35
Registration date : 19/04/2007

[ศิลปฆาตกรรม] Jang-Leo : Please keep your ring(SM) Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: [ศิลปฆาตกรรม] Jang-Leo : Please keep your ring(SM)   [ศิลปฆาตกรรม] Jang-Leo : Please keep your ring(SM) Idle105/5/2007, 11:01 am

.
.
.
"คราวนี้จะกัดก็ได้นะครับ" เลโอกระซิบแล้วลูบแก้มของจางเบา ๆ "เลือดที่ไหลออกมาคงยิ่งเร้าอารมณ์คุณ ยิ่งถ้ากัดให้ขาดคาปากล่ะก็คงสะใจคุณมากจนถึงกับถึงจุดเลยล่ะมั้ง"

"อา...อย่าพูดอะไรน่าเกลียดแบบนั้นได้ไหม" จางรีบคายสิ่งที่อยู่ในปากเพื่อให้เอ่ยปากพูดได้ เลโอกลับยัดมันเข้าไปในปากเหมือนเดิม

"อย่าหยุดสิครับ เร็วเข้า..." เด็กหนุ่มยิ่งเร่งดันเข้าไปในปากของจางจนลึกชนคอหอย ชายผิวขาวซีดน้ำตาไหลพรากเหมือนหายใจไม่ออก เลโอขยับอยู่สักพักก่อนจะถอนออกมาปล่อยให้น้ำสีขาวนั้นพุ่งกระจายเปรอะไปทั่วใบหน้าของอีกฝ่าย

"อื้อ!" จางร้องในลำคอเมื่อริมฝีปากถูกรุกล้ำอีกครั้งด้วยปลายลิ้น อา...นี่เขาเพิ่งได้จูบกับเลโอครั้งแรกเลยนี่นา จางนึกขึ้นได้อย่างนั้นแต่ในสมองกลับตื้อไปหมด

"หืม...น่ารักอย่างที่คิดจริง ๆ" เลโอพูดน้ำเสียงกระเส่า

"พอที! นายก็เสร็จแล้วไม่ใช่หรือไง ปล่อยฉันเสียที!" จางพูดทั้งน้ำตา เลโอจึงเอามือบีบปากเขาให้อ้าออก อีกมือก็เอื้อมไปหยิบคีมบนโต๊ะเล็กข้างเตียงมาแตะไปที่ฟันที่เรียงกันอยู่ในปาก

"ถอนออกสักซี่ดีไหมนะคุณหมอ" เด็กหนุ่มหยอกล้อด้วยท่าทางทีเล่นทีจริง ก่อนจะเลื่อนมือเอาคีมไปแตะที่ส่วนนั้นของจางแทน "หรือว่า...เอาไปใช้ตรงอื่นดีกว่าไหม"

"อ๊ะ! อย่านะ" จางดิ้นด้วยความหวาดกลัว สัมผัสเย็นเฉียบของเหล็กทำให้เขากลัวขึ้นมาจับใจ เลโอทำไมถึงได้น่ากลัวแบบนี้ก็ไม่รู้ เขาคิดด้วยความสับสนแล้วหลับตาแน่นโดยไร้ทางสู้ เด็กหนุ่มมองแล้วยิ้มอย่างพอใจก่อนจะวางคีมไว้ที่เดิม

"ล้อเล่นน่า...เกิดตรงนี้ของคุณใช้ไม่ได้คุณเฉินฮุ่ยคงฆ่าผมตายแน่" เลโอพูดก่อนจะเลื่อนลงไปจูบส่วนนั้นของจางแบบปลอบโยน จางกัดฟันเหมือนเกินจะทน คราวนี้เลโอจึงขยับลงต่ำไปอีกแล้วกางขายกสะโพกของจางขึ้นเล็กน้อย

"เดี๋ยวตรงนั้นมัน..." จางทักขึ้นด้วยความตกใจ แต่ห้ามปรามอะไรไม่ทัน ส่วนนั้นซึ่งเปียกชุ่มของเลโอดันเข้าไปภายในช่องทางที่ไม่ได้ถูกหล่อลื่นเลยสักนิดอย่างช้า ๆ จางถึงกับครางแล้วกำซี่เหล็กหัวเตียงเอาไว้แน่น

"อ๊า! ไม่! หยุดที!" จางร้องพร้อมกับดิ้นบิดกายด้วยรู้สึกตกใจ

"ลำบากหน่อยนะครับ คงทรมานนิดหน่อยเพราะไม่ได้เตรียมพร้อมตรงนั้นไว้" เลโอพูดพร้อมรอยยิ้มขณะที่เคลื่อนตัวเข้าไปลึกมากขึ้นเรื่อย ๆ "แต่เดี๋ยวคุณจะต้องร้องขอมันแน่"

"อ๊ะ!" จางร้องเสียงดังขึ้นเมื่อเลโอใช้มือหนึ่งกดท้องของเขาเอาไว้ ส่วนอีกมือใช้ยกสะโพกขึ้น เขาขยับเข้าออกเร็วขึ้นโดยไม่เกรงใจร่างที่รองรับอยู่เลยแม้แต่น้อย เลโอเหยียดยิ้มเหมือนสะใจเมื่อจางร้องเสียงดังลั่นเพราะเก็บอารมณ์ไม่อยู่ก่อนจะปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาอย่างเกินจะอดกลั้นทั้งที่เขาไม่ได้ใช้มือช่วยเลย

"น่ารักมาก..." เลโอเอ่ยชมขณะที่หยุดพักให้ร่างที่กำลังสั่นระริกนั้นลิ้มรสจุดสุดยอดอยู่นาน ๆ ตัวของจางอ่อนลงเหมือนหมดแรง ดวงตาสีเขียวเคยดุดันก็หลับตานิ่ง หน้าอกเป็นรอยแดงระเรื่อเต็มไปหมด โดยเฉพาะตรงยอดอกที่ถูกเขาเล่นเสียจนห้อเลือดนั้น...

"ข้างใน...ดีไหมครับ" เลโอเอ่ยถามพร้อมกับขยับเข้าออกอีกครั้ง "ตอนที่มันเคลื่อนตัวเข้าไปรู้สึกยังไงบ้าง เวลาที่ข้างในถูกเสียดสีนั่น...มันฉีกนิดหน่อยนะครับเลยมีเลือดออก..."

"ไอ้...เด็กลามก..." จางร้องเสียงสั่นแต่ไม่อาจจะต่อต้านได้ คราวนี้เลโอจึงหยิบมีคัทเตอร์ออกมากรีดไปบนหน้าอกของจางกลายเป็นแผลเลือดซิบ จางสะดุ้งอย่างหวาดกลัว เมื่อเขาขยับตัวเลือดก็ไหลปริ่มออกมาทันที เลโอก้มลงดูดเลือดที่แผลนั้นจนจางสะดุ้งหลายครั้ง เลโอจึงขยับเอวดันส่วนนั้นเข้าไปภายในมากขึ้น

"เจ็บ! อา...พอที!"

"ดูคุณออกจะมีความสุขดีนี่ครับ" เลโอพูดพร้อมกับเอามีดมากรีดที่ซอกคอถึงกระดูกไหปลาร้าของตัวเอง แล้วก้มไปจ่อปากของจาง ชายผิวขาวซีดมองเห็นหยดเลือดตรงหน้าก็รีบใช้ปากดูดเลือดราวกับกระหาย

เลโอครางเบา ๆ ก่อนจะขยับเร่งเร็วขึ้นอีก เขาตัดเชือกที่รั้งข้อมือของจางออก พอเชือกหลุดจางก็ผวาเข้ากอดเขาเอาไว้แน่น

"อา เลโอ เลโอ... แรงอีก" เขาเร่งเร้าเสียงสั่นทั้งที่มีรสชาติของหยดเลือดซึมไปทั่วปาก เด็กหนุ่มยิ้มอย่างพอใจก่อนจะแทงร่างสอดลึกเข้าไปภายในที่รุ่มร้อนนั้น ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบกันแน่นในขณะที่จางขยับเอวขึ้นลงอย่างลืมตัว ยอดอกที่แดงก่ำของเขาชูชันจนเลโออดไม่ได้ที่จะลิ้มรสมันอีกครั้ง

"อ๊า!" จางร้องลั่นเมื่อถึงที่หมายไปอีกครั้ง พร้อมกับเลโอที่กลั้นเสียงเอาไว้แต่กอดร่างของจางแนบแน่น น้ำสีขาวขุ่นไหลนองลงมาเปรอะเตียงพร้อมกับสติของจางที่วูบหายไปในทันที...

..........
.
.
.
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
http://my.dek-d.com/wadoiji/
++Wadoiji++
webmaster
webmaster
++Wadoiji++


Female
เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 161
อายุ : 35
Registration date : 19/04/2007

[ศิลปฆาตกรรม] Jang-Leo : Please keep your ring(SM) Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: [ศิลปฆาตกรรม] Jang-Leo : Please keep your ring(SM)   [ศิลปฆาตกรรม] Jang-Leo : Please keep your ring(SM) Idle105/5/2007, 11:02 am

.
.
.
"นี่ แหวนคุณน่ะครับ" เลโอที่กำลังสวมเสื้อหันไปยื่นแหวนให้จาง แต่ชายผิวขาวที่มัวแต่จับข้อมือที่ถูกเชือกบาดเป็นรอยอยู่นั้นไม่ยอมรับมันไป ดวงตาของจางสีน้ำตาคลอเบ้าอยู่ตลอดเวลา

"ฉันไม่มีหน้าไปพบเธอแล้ว..." จางพึมพำก่อนจะก้มหน้าลง คราวนี้น้ำตากลับค่อย ๆ ไหลริน "พรุ่งนี้เธอก็จะกลับมาแล้ว รอยกัดเต็มตัวแบบนี้เฉินฮุ่ยต้องรู้แน่ ว่า...ว่าฉันมีอะไรกับนาย ฮึก...แล้วฉันจะพูดอะไรได้อีกล่ะ"

"ก็บอกเธอไปตามตรงสิครับ" เลโอตอบพร้อมกับลงมานั่งที่เตียงเพื่อช่วยแกะเชือกที่ขาให้เพราะจางหมดอาลัยตายอยากจนไม่เป็นอันทำอะไรเสียแล้ว

"นายบ้าไปแล้วหรือไง เธอไม่มีทางรับได้หรอก" จางโวยราวกับโลกจะถล่มลงมา

"คุณเฉินฮุ่ยรับได้แน่ครับ ก็เธอรักคุณออกขนาดนั้น แถมยัง..." เลโอยิ้มอย่างมีเลศนัย

"นายจะรู้ได้ยังไง! เรื่องแบบนี้มัน...! ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก"

"เธอเองก็คงอยากลองรังแกคุณบ้างเหมือนกัน อยากลองทำรุนแรงกับคุณ ให้หมอจางที่น่ารักร้องครางอย่างเปี่ยมสุขจนทำอะไรไม่ถูกอะไรแบบนั้นน่ะครับ" เลโอยังไม่หยุดพูดจารุกเร้า จางจึงต้องรีบก้มหน้าหลบไปอีกทาง

"เฉินฮุ่ยไม่ทำรุนแรงกับฉันแบบนี้หรอก!" จางยืนกรานเสียงแข็ง เด็กหนุ่มจึงยักไหล่เหมือนจะวางเฉย เขาจับมือซ้ายของจางขึ้นมา

"เอาเถอะครับ ถ้าเธอทิ้งคุณไปจริง ๆ" เลโอค่อย ๆ สวมแหวนนั้นกลับเข้าไปที่นิ้วนางของจาง "ผมก็จะอยู่เคียงข้างคุณเอง"

จางอึ้งไปครู่หนึ่งพร้อมมีใบหน้าแดงระเรื่อก่อนจะรีบชักมือกลับทันที เขาเผลอใจเต้นไปกับคำพูดของเจ้าเด็กนี่อีกแล้ว

"...ปีศาจอย่างนายใครจะอยากอยู่ด้วยกัน หือ..." เขาประชดเสียงแข็งในขณะที่เลโอค่อยยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ปลายลิ้นที่ยังรุ่มร้อนนั้นแทรกเข้ามาในปากของเขาจนจางรู้สึกเหมือนร่างกายจะละลายหายไป ครั้งนี้ปีศาจร้ายของเขาช่างนุ่มนวลเหลือเกิน

"ยังไงผมก็จะเป็นปีศาจของคุณคนเดียวนะครับ" เลโอพูดแล้วกลับมายิ้มอย่างอ่อนโยนเช่นเดิม จางรีบเข้าไปกอดเลโอเอาไว้โดยไม่ได้ตอบอะไรออกไป แต่เขาคงไม่ยอมถอดแหวนไปอีกนาน...จางสัญญากับตัวเองเอาไว้เช่นนั้น...
.
.
.
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
http://my.dek-d.com/wadoiji/
~Prince_Jaejoong~
นักเขียนฝึกหัด
นักเขียนฝึกหัด



เธˆเธณเธ™เธงเธ™เธ‚เน‰เธญเธ„เธงเธฒเธก : 3
อายุ : 32
Registration date : 27/04/2007

[ศิลปฆาตกรรม] Jang-Leo : Please keep your ring(SM) Empty
เธ•เธฑเน‰เธ‡เธซเธฑเธงเธ‚เน‰เธญเน€เธฃเธทเนˆเธญเธ‡: Re: [ศิลปฆาตกรรม] Jang-Leo : Please keep your ring(SM)   [ศิลปฆาตกรรม] Jang-Leo : Please keep your ring(SM) Idle1011/5/2007, 7:53 pm

สนุกดีค่า จะแวะมาอ่านตต่อนะค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ Go down
http://tvxqsoulmate.2.forumer.com
 
[ศิลปฆาตกรรม] Jang-Leo : Please keep your ring(SM)
เธ‚เธถเน‰เธ™เน„เธ›เธ‚เน‰เธฒเธ‡เธšเธ™ 
เธซเธ™เน‰เธฒ 1 เธˆเธฒเธ 1

Permissions in this forum:เธ„เธธเธ“เน„เธกเนˆเธชเธฒเธกเธฒเธฃเธ–เธžเธดเธกเธžเนŒเธ•เธญเธš
Writerclub :: วรรณกรรม :: นิยายแนวY :: Yaoi-
เน„เธ›เธ—เธตเนˆ: